12 Οκτ.1944,εδώ ραδιοφωνικός σταθμός Αθηνών,αναφωνεί ο εκφωνητής και, αμέσως ακούγεται ο εθνικός μας ύμνος. ''Σας ομιλούν αι ελεύθεραι Αθήναι'' ακούγεται ξανά γεμάτη από εθνική υπερηφάνεια η φωνή του εκφωνητή.
Ανάμικτα συναισθήματα εκτιμώ ότι θα επικρατούσαν εκείνη την εποχή στο άκουσμα της είδησης ότι η Πατρίδα μας είναι πλέον ελεύθερη.Η Ελληνικη σημαία θα κυμάτιζε ξανά υπερήφανη στον ιερό βράχο της Ακρόπολης. Χαρά και λύπη λοιπόν, δύο συναισθήματα που συνήθως πάνε μαζί. Όλοι βγήκαν στους δρόμους άλλλοι γελούσαν και άλλοι έκλαιγαν,ήταν όμως κλάμα χαράς, γιατί είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους ή πιο σωστά ''θυσιάσαν'' τη ζωή τους για την ελευθερία της πατρίδος.Τότε την αγάπη προς την πατρίδα το θεωρούσαν τιμή και υποχρέωση και όχι εξαναγκασμό.
Πως όμως εμείς σήμερα τιμούμε όλους αυτούς τους επώνυμους και ανώνυμους ήρωες; Πως η πολιτεία γιορτάζει την ελευθερία της.Καλές είναι και οι ''κλειστές'' εκδηλώσεις αλλά απουσιάζει η λαμπρότητα.Όπως γιορτάζεται με λαμπρότητα η επανασταση του 1821,το έπος του ΄40 έτσι θα πρέπει να γιορτάζεται και η επάνοδος της δημοκρατίας και της ελευθερίας.
Ζήτω η Ελλάς,Ζήτω!!!

Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.