Ανδρέας Λασκαράτος (1811-1901)

(Η προτομή ευρίσκεται στο λιμάνι Ληξουρίου) Ο Λασκαράτος υπήρξε ο μεγάλος σατιρικός ποιητής, ο λογοτέχνης και ο κοινωνικός αγωνιστής της Κεφαλονιάς. Υπήρξε ένα φωτεινό πνεύμα, το οποίο πολέμησε μια διεφθαρμένη αριστοκρατική κοινωνία, αυτή της Επτανήσου το 1830-1860, η οποία τον πλήγωσε πολεμώντας την, αλλά δεν υποχώρησε ούτε νικήθηκε ποτέ. Γεννήθηκε στο Ληξούρι της Κεφαλονιάς το 1811 και η οικογένειά του ήταν αριστοκρατική, της γενιάς των Τυπάλδων.  Μεγάλωσε με δύο ιδιωτικούς δασκάλους, τον ιεροδιάκονο Ευγένιο Διογένη και τον Σπ. Τρέκα, οι οποίοι φρόντιζαν από πολύ νωρίς για την μόρφωσή του.Δώδεκα ετών ο Λασκαράτος πήγε να μείνει στο σπίτι του θείου του, τον κόντε Δελλαδέτσιμα, όπου και γνώρισε τον λόρδο Μπάύρον. Έπειτα θα γίνει μαθητής στην Ιόνιο Ακαδημία της Κέρκυρας με καθηγητή τον Ανδρέα Κάλβο. Στην Κέρκυρα θα συναντήσει και τον μεγάλο μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό, από τον οποίο θα αποσπάσει σημαντικές συμβουλές.

Σπούδασε νομικά στην Ιόνιο Ακαδημία, στο Παρίσι και στην Πίζα. Το 1844 πεθαίνει ο πατέρας του και αναλαμβάνει την διαχείριση της περιουσίας.   Χτίζει ένα σπίτι στα Ριτσάτα της Παλλικής και προσπαθεί να κάνει σχέσεις με τους ντόπιους και να τους προτείνει νέες καλλιέργειες, όμως τον απορρίπτουν εντελώς. Μετά από αυτό επιστρέφει στο Αργοστόλι και αφοσιώνεται στο γράψιμο. Το 1845 εκδίδει το ποιητικό του έργο με τίτλο "Το Ληξούρι εις τους 1836". Αργότερα πηγαίνοντας στην Αθήνα, θα γνωρίσει την γυναίκα της ζωής του, την Πηνελόπη, κόρη του Δημήτρη Κοργιαλένεια, και ο δεσμός τους θα κρατήσει μια ολόκληρη ζωή.  Το 1862 εκδίδει "Οι καταδρομές μου εξαιτίας του Λύχνου" και τα "Μυστήρια της Κεφαλονιάς" με τα οποία θέλει να παρουσιαστεί ως ο κοινωνικό αγωνιστής της πατρίδας του, να καυτηριάσει αυτούς που εκπροσωπούσαν τον Κλήρο και την πολιτική και εκμεταλλευόταν την αμάθεια του λαού. Το βιβλίο αυτό ήταν η αιτία του αφορισμού του από τον επίσκοπο, ο οποίος του ζητά να απαρνηθεί τις ιδέες του, όμως ο Λασκαράτος διακινδυνεύοντας τη ζωή του δεν τα βάζει κάτω.Από τότε έχουν μείνει πολλά ανέκδοτα στη μνήμη των Κεφαλονιτών και τα οποία πιστοποιούν το πόσο έξυπνος και ετοιμόλογος ήταν. Δύο από αυτά τα ανέκδοτα είναι τα εξής: Στη γιορτή του, ένας γείτονάς του για να τον ειρωνευτεί του έστειλε με την υπηρέτριά του το δώρο του, ένα καλάθι γεμάτο κέρατα κριαριού και πάνω είχε μια επιγραφή "Στη γιορτή σου". Βλέποντας αυτό ο Λασκαράτος βγαίνει έξω στον κήπο του και κόβει τα ωραιότερα άνθη και τα βάζει μέσα στο ίδιο καλάθι με την επιγραφή "   Απ' ότι έχει ο καθένας δωρίζει" και τα δίνει στην υπηρέτρια και της λέει: "Δώσε αυτά κόρη μου στον κύριό σου". Οταν ο επίσκοπος τον αφόρισε, κάποιος πήγε να τον επισκεφθεί για να του το αναγγείλει και μάλιστα ειρωνικά "Τα έμαθες σιόρ-Ανδρέα, ο επίσκοπος σε αφόρισε" και τότε ο Λασκαράτος του απαντά: "Ευχαριστώ τον επίσκοπο για τον αφορισμό, αλλά θα τον παρακαλούσα πολύ να μου αφορίσει και τα παπούτσια των παιδιών μου για να μη λιώσουνε ποτέ" (πίστευε ότι όποιος αφορισθεί και πεθάνει δε θα λιώσει ποτέ). Πηγαίνοντας στην Ζάκυνθο, όπου και τον περιμένει και άλλος αφορισμός και έτσι αυτοεξορίζεται στο Λονδίνο, όπου και γράφει την "Απόκριση στον αφορισμό" και την εκδίδει το 1868. Επιστρέφει στην Ζάκυνθο και εκδίδει την εφημερίδα "Λύχνος" και μηνύεται για συκοφαντική δυσφήμιση και δικάζεται σε 4μηνιαία φυλάκιση. Η κατάσχεση του "Λύχνου" θα γίνει θα γίνει μετά από την παρουσίαση του σατιρικού του ποιήματος το "Νανάρισμα" το οποίο αναφερόταν στην κούνια του διαδόχου Κωνσταντίνου. Επίσης εκδίδει "Ιδού ο άνθρωπος ή ανθρώπινοι χαρακτήρες" το 1886, "Οι στοχασμοί ή συλλογή σοφών γνωμών εις ελληνικήν και ιταλικήν γλώσσαν", "Αυτοβιογραφία", "Ήθη, έθιμα και δοξασίαι της Κεφαλονιάς" κ.ά. Το 1901 ο Ανδρέας Λασκαράτος θα πεθάνει σε βαθιά γεράματα, 90 χρονών. Το  ηθικό έργο του Λασκαράτου ταυτίστηκε απόλυτα με την γεμάτη ηθική ζωή του και έμεινε για πάντα στην μνήμη μας   και στην Λογοτεχνία ως ένας από τους πιο ακέραιους πνευματικούς ανθρώπους.  http://www.ionion.com/greek/kefalonia/culture/vips/laskarat.htm