Θα πάω πολλά χρόνια πίσω,σχεδόν πενήντα(50),όταν μαθητής τότε στο δημοτικό καθόμουν ακίνητος κάθε πρωί η απόγευμα,πριν την έναρξη η λήξη των μαθημάτων μας, λέγοντας το εθνικό μας ύμνο και κοιτάζοντας τη γαλανόλευκη μας σημαίας, το εθνικό μας σύμβολο μαθαίνοντας στην πορεία της μαθητικής μου ζωής.
Έμαθα ότι για αυτή τη σημαία έχασαν τη ζωή τους τόσοι Έλληνες και Ελληνίδες για να είμαι εγώ ελεύθερος να ζω και να αναπνέω.Έμαθα ότι μετά από 400 χρόνια σκλαβιάς το 1821 επαναστάτησαν οι σκλαβωμένοι Έλληνες και ορκίστηκαν στο λάβαρο της επαναστάσεως ''Ελευθερία ή Θάνατο''.
Έμαθα ότι το 1940 στα παγωμένα βουνά της Πίνδου έχυσαν το αίμα τους οι ένδοξοι πρόγονοι μας για να αποτρέψουν τους Ιταλούς να εισβάλουν στα πάτρια εδάφη.
Αργότερα με τιμή και με καμάρι οδηγούσα τη διμοιρία μου η το λόχο μου για να αποδώσουμε τιμές κατά την έπαρση και την υποστολή του εθνικού μας συμβόλου.
Θυμάμαι ακόμα ότι στις Κυριακές και Αργίες στις πρωτεύουσες των Νομών κάθε πρωί και απόγευμα με την παρουσία φιλαρμονικής γινόταν έπαρση και υποστολή της Ελληνικής Σημαίας.
Θυμάμαι ακόμα ότι όταν ακούγαμε την ανάκρουση του εθνικού μας ύμνου εάν είμαστε όρθιοι παραμέναμε ακίνητοι και εάν είμαστε καθιστοί σηκωνόμαστε για να τιμήσουμε όλους αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους για μας.
Θα μπορούσα να γράψω πάρα πολλά μα χθές όμως έλαβα μεγάλη απογοήτευση όταν κατά την κατάθεση στεφανιού στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη από τον Φρανσουά Ολάντ ο πρωθυπουργός της χώρας μας ευρίσκετο σε μη προβλεπόμενη στάση.Ποιο το δίδαγμα στους νεότερους;
Ποιο το πιστεύω,ποια η αγάπη προς την πατρίδα;Θα μου πείτε μα από αυτό κρίνεις;Μα η εικόνα είναι που μιλάει από μόνη της.
Ο Γαλλικός τύπος σχολίασε με καυστικό τρόπο τη στάση του πρωθυπουργού μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.